Het complex van Stichting Zes is tot stand gekomen door een initiatief van een aantal ouders. Bestuurslid Laine Redert-Boekhout: “Mijn man en ik begonnen alweer 11 jaar geleden met het idee. Al vrij snel kwamen er ouders bij. Samen hebben we het project verder vorm gegeven met als bekroning dat het huis sinds oktober ook echt bewoond wordt.”
Het complex ligt midden in een woonwijk, dicht bij winkels en openbare voorzieningen. De bewoners zijn heel tevreden. Laine: “Zeker. Ze hebben ieder een eigen appartement. Daarnaast een gezellige woonkamer en een hele grote tuin. Een modern domotica systeem zorgt dat ze zich ook veilig voelen. Ieder heeft een zorgplan, de zorgmedewerkers vullen dagelijks een verslag in, de ouders kunnen meekijken hoe het met hun kind gaat. Voor de bewoners zelf is het ook veilig: ze hoeven maar een klap op het scherm te geven en er komt een zorgmedewerker aan. Overdag gaan de bewoners naar hun werk of naar de dagbesteding. Ze hebben hier hun bezigheden of sportclubjes. Zelf hebben we hier 2 zoons wonen. Die wilden echt niet naar huis, ook al wonen we zelf op 10 minuten afstand!”
Heel nuttig is ook het digitale logboek. Laine: “Je kunt met één druk op de knop zien wie er dienst heeft. Wat er gegeten wordt. Wie er mee eten. Hoe laat de taxi komt. De leiding ziet in één oogopslag waar iedereen is en wat ie te doen heeft. Het scheelt heel veel gedoe en juist dat is zo belangrijk voor deze groep. We hebben vanaf het begin ingezet op extramurale zorg. Dan moet die zorg ook professioneel kunnen werken!”
Belangrijk is dat we een homogene groep hebben. De jongste bewoner is nu 21, de oudste wordt binnenkort 30. Het mooie is dat ze elkaar allemaal al kennen van school of van dagbesteding. Laine: “Ze passen goed bij elkaar, hebben ook vergelijkbare zorg nodig. Dat vonden we heel belangrijk. De zorg kopen we collectief in bij één zorgaanbieder. Het proces van intake hebben we heel serieus gedaan, we hebben daarbij ook een orthopedagoog ingeschakeld. Dan moet je soms ook mensen afwijzen. Maar voor de bewoners is het uiteindelijk goed. 9 bewoners hebben het Downsyndroom; zij hebben veel rust en vooral ook structuur nodig. Die hebben we vooral willen bieden. En blijven bieden! Want ons staat echt voor ogen dat de bewoners hier samen oud gaan worden.”
Voor de inrichting van de gemeenschappelijke woonkamer stelde Stichting SFO een geldbedrag beschikbaar. Laine: “Van het geld hebben we meubels gekocht, verlichting, de vloer, keuken, kast, TV + stereo, behang, schilder, werktafel, gordijnen. We zijn er ongelooflijk blij mee.”